Milliyetçi Tarih anlayışı, Milliyetçiliğin kendisi kadar bilimseldir. Devleti savunma, orduyu ve kahramanları kayırma konusunda olumsuz bir ön yargıya sahip değildir.

Milliyetçiler, kralları, komutanları ve kahramanları beğenebilir; ancak “kralcı” ve “kahramancı” da değildir.

Osmanlı Devleti tarihinin son ikiyüz yılı yenilgi kayıp, sürgün ve katliamla geçtiği için bizim matbuatımızda, başta padişah olmak üzere sorumluları, kahraman, olmuyorsa masum ve dokunulmaz kılmak bir gelenek halini almıştır.

Bu gelenek, ne yazık ki millî devlet, cumhuriyet ve demokrasi yıllarına da taşınmıştır.

Milliyetçiliğin öznesi millet, öznel (sübjektif) olabileceği tek yönü ise millet menfaatidir.

Milli bağımsızlık olmadan millî hakimiyet olmayacağına göre millî istiklal için ölmekten, bölük bölük ölüme gitmiş olmaktan yüksünmeyiz.

Savaşın kaidesi budur.

Ancak emir ve komutanın millî sıhhatini de Türk milleti adına sorgularız.

Milliyetçiliğin anayasal vecibesi olan millî hakimiyet prensibi bunu gerektirir.

Sarıkamış millî bir faciadır.

Bu, sadece bir yenilgiye, başarısız bir harekâta göre verilmiş bir hüküm değildir.

Askerin yeterli lojistik tedbirleri alınmadan donanımı sağlanmadan, taktik hatalarla ve zamanlama yanlışlarıyla cepheye sürülmesi, sorgulanmaya, eleştiriye, ders ve ibret alınmaya muhtaçtır.

Bunu Türk milliyetçileri, fikri adalet ve ilmî tarafsızlıkla yapmadığı zaman mevzu, “kahramancı dalkavukların” elinde kalmakta ve karikatürize olmaktadır.

Tarihten ders ve ibret alabilmek için önce onu dalkavukların elinden kurtarmak ve olayları tüm yönleriyle tarafsız olarak aydınlatmak gerekiyor.

Hem aydın olmanın hem Türk Milliyetçiliğin, hem de gözü kapalı adaletin yolu buradan geçiyor.

Tarihin en güzel sayfalarında ise…

“Adalet, mülkün temelidir” yazıyor.

Saygıyla…