TABİİ Kİ EVDEYİZ! OLMALIYIZ DA…

Çünkü bu lanet virüsle baş etmenin ve en az zararla defetmenin en etkili yolu, insanların birbirleriyle minimum etkileşimleri. Onun için zaruret dışında evdeyiz ve olmalıyız da…

Çok zorlu ve bir o kadar da dikkatli olmamız gereken günler geçiriyoruz. Bu kahrolası virüs sadece bizim değil bütün dünyanın dengesini bozdu. Olan bitenleri de hemen hemen hiçbir şeyi atlamadan adeta bir canlı yayın gibi takip ederek yaşıyoruz. Toplumun büyük bir kısmı pür dikkat ve tamamen bu virüs olayına endeksli olarak günlerini geçiriyor.

Bu ortamda ve yaşantıda çok rahat olanlar, rahat olanlar; sıkıntılı olanlar ve çok sıkıntılı olanlar var. Çok rahat olanlar kimler diye bir düşünürsek; belli bir yaşa gelmiş, sağlıklı, emekli, kendisine bakacak evlatları olan ve evden çıkmadan hayatını idame ettirenler diyebiliriz. Rahat olanlar; insanlarla pek fazla temas etmeden, maddi sıkıntı içinde olmadan ve etkileşime uğramayan kesimler olarak ifade edebiliriz. Peki, sıkıntılı olanlar kimler? Şöyle bir düşündüğümüzde zaten her gün gördüğümüz ve büyük fedakârlıklarla işlerini yapmaya çalışan insanlar ve tabii ki, yaş sınırı olan, aynı zamanda kronik ve ciddi rahatsızlıkları bulunanlar diyebiliriz. Aynı zamanda kamu hizmeti veren ve insanlarla mecburen irtibat halinde bulunan bütün çalışanlar da çok sıkıntılı bir mesai vermekteler

Pekiiii en sıkıntılılar kim? Hem birçok hastalığı bulunan insanlarla karşılıklı iletişim halinde olan, hem de bu ölümcül virüs ile mücadele ederek onları tedavi etmek zorunda olan sağlık çalışanları… Bu insanlara ayrı bir parantez haklı olarak açıldı ve akşamları saat 21.00’de bütün Türkiye onları alkışlıyor. Bizler de alkışlıyoruz. Allah onlardan razı olsun.

VİRÜSÜN TAHRİBATI AĞIR OLUYOR

Şu anda işin sağlık boyutuna odaklandık ve illaki öncelikle sağlık diyoruz ama bir taraftan da hayat devam ediyor, edecek de… Bu geçiş döneminin elbette ki tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de tahribatı çok büyük olacak. Hem fert hem de toplum olarak bu dönemin atlatılması esnasında aldığımız yaraların kapanması için devletler büyük finanslar ayırarak; aldıkları tedbirlerinin önemli sinyallerini verdi. Bizde de işin ekonomik boyutunun karşılanması yönünde, tedbirler anlamında açıklamalar yapıldı. Fakat hemen acilen yerine getirilmesi, pratikte ele alınması gerekenlerin olduğu, değişik sektörler tarafından arka arkaya dile getiriliyor. Böyle bir tecrübe daha önce yaşanmadığı için bütün her şey aşama aşama açıklanıyor ve yerine getiriliyor. Toplumun ve sektörlerin duyarlılıkları sonrasında, aklın yolu bir denerek, bazen geç kalınsa da yapılması gerekenler yapılıyor. Örneğin, yaşlıların sokağa çıkmaması için her şey söylendi ama sonunda maalesef 65 yaş üzeri yasak geldi. Burada akla şu geliyor tabii ki; 65 yaş riskli de 64 değil mi? Hiç kuşkusuz aynı oranda riskli ama zaten biraz idrak sahibi, 64 için de aynı riskin olduğunu bilir ve çıkmaz. Bu yasak zaten idrak sorunu yaşayanlar içindi ve çıktı.

Yazımın başında belirttiğim gibi çok riskli bir süreç geçiriyoruz. Herkes her şeyi söylüyor. Söyleyebilir ama elinde telefon bulunan ve sürekli istekler içinde bulunmaya da artık bir son versek olmaz mı diye düşünüyorum. Bakın aksaklıklar ve eksiklikler adına yazalım çizelim ama lütfen artık, zaten yapılıyor olanlar ve yapılması planlananlarla ilgili olarak işi biraz uzmanlara ve yetkililere bırakalım. Zaten neticede kararları onlar veriyor. Bu konularda aşırıya kaçan ahkâm kesmelerin, tamamen kişisel egoların tatmini ve iş olsun torba dolsun anlamında olduğunu düşünüyorum. Tamam, evdeyiz ve en büyük meşgalemiz sosyal medya ama işin ucunu da kaçırmamak lazım.

Sonsöz; önce fert olarak, sonra aile olarak, ardından toplum olarak, ülke olarak herkes üzerine düşen sorumlulukların idrakinde olursa ve bunun disiplinini yaşarsa ben öyle zannediyorum ki, en az tahribatla bu sorunu atlatabiliriz. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Ama unutmayalım, önce tedbir sonra tevekkül…