(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Çanakkale Cephesi’nde bulunmuş, bir doktorun anlattıklarından:

Çanakkale Savaşları sırasında, o gün muharebe çok kanlı geçmekteydi. Dehşetli bir muharebe yaşanıyordu. Silah seslerinden ve çığlıklardan muharebenin şiddeti anlaşılıyordu.

Siperlerin hemen gerisine hiç durmadan yaralılar getiriliyordu. Yaralı taşıyan sıhhiyeciler, öleceklerine anladıkları yaralıları, muharebe meydanında ve siperlerde bırakıp, yaşama umudu olan yaralıları getiriyorlardı. İşleri çoktu.

Bizim işimiz hepsinden çoktu. Sargı mahalli önü yüzlerce yaralı ile doluydu. İnlemeler, çığlıklar, hırıltılar birbirine karışıyordu. Hepimiz büyük bir gayretle çalışıyor, yaraları sarmaya, acıları dindirmeye uğraşıyorduk Hepsine yetmek zorundaydık.

Bir ara, sedye içindeki ağır bir yaralının, kendini sargı çadırı önünde bırakıp gitmek isteyen, iki taşıyıcıyla bir şeyler konuştuğunu, çok kısık bir sesle onlara adeta yalvardığını, fark ettim.

Taşıyıcılara, sedyedeki yaralının, kendilerine ne dediğini, sordum. “Beni siperlere geri götürün.! diyor, efendim.” Dediler. Merak ettim. Yanlarına gidip, yaralıya:

– Oğlum, neden siperlere geri gitmek istiyorsun. Biraz sonra sıra sana da gelecek, yaralarına bakacağız..

– Hayır efendim. Boşuna zahmet etmeyin. Ben öleceğimin farkındayım. Ama Rabbime siperlerde kavuşmak istiyorum.. Siperleri terk edersem, sonra nasıl hesap veririm..?

Evet. Mehmet öleceğini biliyordu. Ama artık Rabbine kavuşacağı, hesap gününe hazırlanıyordu.