(Öfke)

(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Bir zamanlar çok huysuz küçük bir çocuk varmış. Babası ona bir torba çivi verip, her sinirlendiğinde çite bir çivi çakması gerektiğini söylemiş.

İlk gün çocuk çite 37 çivi çaktı.

Çocuk, önümüzdeki birkaç hafta içinde yavaş yavaş öfkesini kontrol etmeye başladı ve çite çaktığı çivilerin sayısı yavaş yavaş azaldı.

O çivileri çite çakmaktansa öfkesini kontrol etmenin daha kolay olduğunu keşfetti.

Sonunda, çocuğun kendini hiç kaybetmediği gün geldi. Çite çakılacak hiç bir çivi kalmadı.

Durumu babasına haberi verdi. Bu defa baba, çocuğuna, öfkesini kontrol altında tuttuğu her gün bir çivi çekmesini önerdi.

Günler geçti ve delikanlı sonunda babasına tüm çivileri söktüğünü söyledi. Baba, oğlunun elinden tuttu ve onu çivileri çakıp çıkardığı çite götürdü.

“İyi iş çıkardın oğlum, ama çitteki deliklere bak. Çit, asla eski aynı çit olmayacak. Bir şeyleri öfkeyle söylediğinde tıpkı bunun gibi bir iz bırakırız. Bu durum, birini bıçakladıktan sonra bıçağı onun gövdesinden çıkarmak gibidir. Kaç kere özür dilerim desen de bıçak yarası hep orada olacaktır.”