BM şartı dâhil, uluslararası hukuka kaynaklık eden sayısız belgede terörle mücadele edilmesi gerektiği, terörün kabul edilemez ve meşru görülemez bir eylem olduğu açıkça zikrediliyor. Uluslararası kuruluşların eylem ve söylemine, mahkeme kararlarına, uluslararası sözleşmelere bakıldığında “terörle mücadele edilmesi” fikrinin resmî makamlar tarafından tartışmasızca kabul edildiği görülüyor. Ancak iş somut eylem noktasına geldiğinde “senin teröristin, benim dostum” tavrı maalesef ki dikkatlerden kaçmıyor.

Terör, hem mücadele konusunda hemfikir olunan, hem de iş icraata geldiğinde fikir ayrılıklarının ayyuka çıktığı bir konu başlığı olarak ortaya çıkıyor. Türkiye’de onlarca yıldır binlerce hayatın sönmesine sebep olmuş bir terör örgütünün borazanlığını yapan, terör elebaşısının heykelini dikme hayalleri kuran sözde demokrat, sözüm ona siyasetçi birinin teröre ilişkin işlediği suçlardan ötürü ceza alması birilerini rahatsız edebiliyor.

AİHM tarafından Demirtaş hakkında verilen karar da hukukun nasıl siyasete alet edilebildiğini bir kez daha gösteriyor. Demirtaş’ın PKK terör örgütünün kanlı eylemlerine destek veren, terör örgütüne toz kondurmayan, siyasi rant uğruna halkı sokaklara döken biri olduğu tartışmasız bir gerçek. Demirtaş’a isnat edilen suçlara bir bakalım: Silahlı terör örgütü kurma veya yönetme, terör örgütü propagandası yapmak, suçu ve suçluyu övmek, halkı kin ve düşmanlığa alenen tahrik etme, halkı kanunlara uymamaya tahrik etme, kanuna aykırı toplantı ve gösteri yürüyüşleri düzenleme, yönetme bunların hareketlerine katılma, kanuna aykırı toplantı ve yürüyüşlere silahsız katılarak ihtara rağmen kendiliğinden dağılmama, suç işlemeye alenen tahrik etme, halkı kanuna aykırı toplantı ve gösteri yürüyüşüne kışkırtma…

Oysa siyaset, insanı daha huzurlu ve müreffeh bir dünyada yaşatmak için var. Siyasetçiler de toplumun huzuru, güvenliği ve refahını arttırmanın yollarını arayan, bu sorumlulukla hareket eden ve demokrasi çerçevesinde davranması gereken bir zümre. Ancak, en temel insan hakkı olan yaşama hakkını ihlal ederek binlerce insanın ölümünden sorumlu olan bir terör örgütünün, onun liderlerinin ve onu destekleyenlerin “demokrasi havarisi” kesilivermesi akıl işi değil.

Güya insan haklarını korumak için var olan bir mahkemenin, yaşama hakkına bile binlerce kez kasteden bir terör örgütünün liderlerinden birine kol kanat germesi nasıl mümkün olabiliyor? Nasıl oluyor da teröre destek vermek suretiyle sebebiyet verdiği onlarca insan hakkı ihlali görmezden gelinirken; Demirtaş’ın hakkının ihlal ettiğine hükmedilebiliyor?

Siyasetin silahlı kuvvetlerden/ordudan uzak kalması demokratik siyaset için olmazsa olmaz kabul edilirken, hangi mantıkla siyasetini terör örgütünün desteğiyle şekillendiren bir partinin terörist söylem ve faaliyetlerine Türk hukukunun engel olmaya çalışması, antidemokratik görülüyor?

Acaba Avrupa’daki hangi ülke, parlamentosunda çıkıp da bir terör örgütünün faaliyetlerini öven, masumlaştıran ya da meşrulaştırmaya çalışan bir siyasetçiye tahammül edebilir? Bir milletvekilinin çıkıp da binlerce insanı sokaklarda polisle çatışmaya teşvik etmesi acaba hangi ülkede mazur görülebilir? Bir siyasetçinin “DEAŞ terör örgütü değildir, bir eylemi varsa da bunu hak ettiğiniz içindir” ya da “Bin Ladin veya El-Bağdadi terörist değildir” dediğini ve bunun düşünce özgürlüğü kapsamında meşru kabul edilebildiğini tahayyül edebilir misiniz?

Sosyoekonomik sıkıntıları gerekçe göstererek sokaklara dökülen sarı yeleklilere çok sert müdahale edenlerin, PKK gibi on binlerce insanı öldüren bir terör örgütü karşısında kalması durumunda nasıl davranacağını tahmin edebiliyor musunuz? O zaman da Türkiye söz konusu olduğunda köpüren hak ve hukukseverliklerinden bahsedilebilir mi sanıyorsunuz? Teröre her zaman ve her yerde terör denmezse, terörün her türlüsüyle her şekilde mücadele edilmezse dünyanın huzura kavuşması için daha çok bekleriz. Terörden arındırılmış huzurlu bir dünya için, terör yandaşlarından arındırılmış temiz siyaset şart!