SEVGİ KONUŞMAK DEĞİL EMEK VERMEK İLE BELLİ OLUR..

–Büyük bir bahçede harikulada çiçekler içinde bir papatya, aşık olmuş ak sakallı bahçıvana. Yüzlerce çiçeğin arasından sadece kendisiyle ilgilensin istiyormuş. Buz gibi suyunu sadece kendisine döksün,sadece kendisine gülsün istiyormuş. Kıskanıyormuş bahçıvanı, kırmızı güllerden, sarı lalelerden, mor menekşelerden… –Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş, bembeyaz yapraklarını. Bir gün, aşkı öyle büyümüş ki, yapraklarını taşıyamaz olmuş, eğilivermiş boynu, yüzü toprağa bakıyormuş artık. Bahçıvanın sadece sesini duyuyor, ancak ayaklarını görüyormuş. Buna da şükür diyormuş. Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek. Zaman akıp gidiyormuş. Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş. “Ne var sanki boynumu kaldırsa da bir kerecik daha görsem yüzünü” diyormuş. Ve işte bir gün, bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış, incecik bedenini ellerinin arasına almış ve elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokup bir iple gövdesini bağlayıvermiş sopaya.. Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı. Hala göremiyormuş onu, ama bedeni kurtulmuş.. –Uzun bir müddet sonra, Bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye. Gelen giden yokmuş. Kahrından ölecekmiş papatya. Bir sabah hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış. Derin bir oh çekmiş. Çok sevdiği bahçıvan geri gelmiş diye. Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş, ancak bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş. Başka birisiymiş. Adamın elinde bir de makas varmış. Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru ve “Ne kadar güzelsin sen..Ne güzel açmışsın sen böyle” diye bir sürü güzel sözler söylemiş, bu gencecik yeni bahçıvan. Ve “Benim güzel papatyam, sen çok güzelsin ama gövden artık seni taşımıyor” demiş. Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış. Ve bir hamlede başını gövdesinden ayırmış.. Papatya yere düşerken sevdiği O ak saçlı, ak sakallı, yaşlı bahçıvan ile bu çok güzel ve gönül çelen sözler söyleyen yakışıklı bahçıvanı düşünmüş.Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini…Çünkü O bir çok güzel sözler söylememişti ama hep kendisine emek vermiş, kendisini her daim korumuş ve kol kanat germişti. Papatya işte o an anlamış ki sevgi, emek vermek ve sevdiğine kol kanat germekmiş…”

–Sevdiği değerlere, ilkelere sahip çıkmak; konuşmak ve süslü laflar etmekle ile değil, emekle,çabayla belli olur..