MİLLİYETÇİ TÜRKİYE
(Sıtkı ŞEREMETLİ)
1970’li yıllar..
Parmakla sayılacak kadar azdık.Okullarda,mahallelerde,ilçe ve köylerde birer ikişer ”ÜLKÜCÜ”vardı.
Parti teşkiatlarını kurabilecek sayıda insanımız yoktu.Analarımızı,babalarımızı,kardeşlerimizin isimlerini yazarak partimizi kurardık.
Paramız yoktu.
Ocak ve parti binalarımızın kiralarını zor öderdik.
Ülkücülüğü anlatmak için köylere giderdik.Kiraladığımız külüstür bir minübüsle yola çıkar her köye 2 arkadaşımızı bırakır,diğer köylere doğru yola devam eder,dönüşte de bu arkadaşlarımızı toplar gelirdik.
BOZKURT rozetleri takardık yakalarımıza birbirimizi kolay tanırdık.
Bıyıklar HİLAL gibiydi.Ülkücüyü gören tanırdı.
Üniversitelerde sayımız çok azdı.Sayıları çok olan Komünistler bizi derslere sokmazdı.Biz de ısrarla okullara gider kantinlerde nöbet tutar,okulu SOL’a teslim etmezdik.
Ocaklarımızda tahta masa ve sandalyeler vardı.Çayımız hiç eksik olmazdı.Kış geceleri küçük teneke sobalarımızı yakar,15-20 kİşi birbirimize seminerler düzenler,marşlar söylerdik.
Teksir makinalarında bildiriler hazırlar şehrin sokaklarında bağıra bağıra,slogan atarak bildiri dağıtırdık.
Geceleri duvarlara ”Milliyetçi Türkiye”,”MHP”,”ÜOD-Ülkü Ocakları” vb.yazardık.Gün ışığıncaya kadar da solcular silmesin diye nöbet beklerdik.
Yılmadık.
Yıkılmadık.
Sürekli büyüdük.
Bu fedakarlıklar karşılıksız kalmadı.
Millet sessiz kalmadı.
Ülkücüler zaman içinde Türk Gençliğinin en büyük temsilcisi haline geldi.
2000’li yıllar.
Mücadele hala sürüyor.
Maziyi hatırladım.
Yukarıdaki satırları karaladım.
Ve aramızdan ayrılan eski yiğit mücadele arkadaşlarımızı hatırladım
Aramızdan ayrılanları rahmetle anıyorum