ÇANAKKALE’DE KENDİ CENAZE NAMAZINI KILMAK

(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Babamın dostlarındandı.

Dimdik yürürdü. Hani Allah’ dan başka kimsenin önünde eğilmemiş tipler vardır ya öyle biriydi.

Ben çok küçüktüm. Evimize misafir gelirdi.

“Oğul” diye seslenirdi hep. Bağdaş kurmaz diz çöker öyle otururdu. Karanlıkta daha bir heybetli görünürdü gözüme.

Hep bitmez tükenmez harp hatıraları anlatırdı. Çanakkale, Gazze, Kafkas cephelerini dolaşmış, Sakarya, Dumlupınar’da savaşmış. Ancak İzmir’in kurtuluşundan sonra köyüne dönebilmişti.

Anlattıklarında, hep acı, kan, cefa vardı.

Kolay mı kazanılmıştı bu vatan? Ölüm neydi ki? Şerbet içmek kadar kolaydı.

“Biz kendi cenaze namazımızı kendimiz kıldık Çanakkale’de…” derdi sık sık.

Olur muydu? Olurdu…! Ve bir gün onun da anlattı:

Kirte muhabereleri sırasında bölükler arka siperlerde hücum sıralarını beklemektedirler. Ön siperdekiler ileri fırlamış boğuşuyorlar. Yüzbaşı hücum için emir bekliyor. Bütün asker süngü takmış, tüfeğini sımsıkı karamış, siperden fırlamak için hazır, sinirler gergin…

Bütün dudaklar kıpır kıpır dualar okuyor, Kelimeyi şehadet getiriyor..İleride boğuşma uzuyor.

Yüzbaşı erler sesleniyor…

“ Evlatlarım… Aslanlarım… Biraz sonra Cenab-ı Rabbül Alemi’nin huzuruna varacağız. Abdestsiz gitmeyelim… Hadi tüfeklerimizin kabzalarına ellerimizi sürüp hep beraber teyemmüm edelim…”

Toprağa el sürerek abdest niyetiyle “Teemmüm” edilir…

Bekleme devam etmektedir.

Biraz sonra yüzbaşı; “Evlatlar… Sanıyorum biraz daha bekleyeceğiz… Önümüzde biraz daha zaman var. Az ötede arkadaşlarımız şehit oluyor. Biraz sonra biz de olacağız. Vakit varken kendi cenaze namazımızı kendimiz kılalım… Kıble karşımızda…”

Arkalardan Oflu Ali çavuş bağırır: ”Er kişi niyetine…”

“İşte, o gün, o er kişiler bizdik..!”

O gün yapılan hücumda kendi namazlarını kılan pek az kişi sağ kalabilmişti.

Orada seslenilen “Er kişi” onlardır ve onlar gerçek “ER ”diler.

(Aydın AYHAN’dan alıntıdır)