SON MEKTUP

(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Kırk, kırk beş yıl kadar önce halı-kilim üzerine yaptığım bir araştırmada konuk olduğum evde, Milli Mücadele; seferberlik derken sohbet bir ara Çanakkale üzerine yapılmaya başlandı. Kimler gitti, kimler geldi konuşulurken evin yaşlı ninesi birden kalkıp sandığından bir bohça çıkardı.

Saygı ile bohçayı açtı, içinden çıkan bir Türk bayrağı idi. Gözlerinden yaşlar damlıyor, bir yandan dualar mırıldanarak bayrağın kıvrımlarını açıyordu. Bayrağın ortasında solmuş, yıpranmış bir kağıt duruyordu. Titreyerek mektubu açtı, bana uzattı.

Mektubu Çanakkale’den ağabeyi yollamış. Okunaklı bir yazısı vardı.

Önce uzun bir selam faslı ile başlıyordu. Aklımda kaldığı kadarıyla;

“ Altı yerimden yaralandım. Sahra hastanesinde tedavi oldum. Tebdil-i hava (hava değişimi) verdiler. Kabul etmedim. Arkadaşlarımın yanına cepheye dönüyorum. İnşallah harp bitince görüşürüz…” diyordu.

Mektubun sonuna adet olduğu gibi iki de mani eklemişti. Hemen defterime manileri not ettim.

(O zamandan beri Çanakkale ile ilgili manilere daha fazla önem veririm.)