İvrindili GAZİ ÇOBAN DAYI

(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Kırk yıl kadar önce, Çanakkale Savaşlarıyla ilgili çalışmalara başladığımda, Balıkesir’in İvrindi kazasında İvrindili Ali Çavuş’un hatıralarını tespit etmiş ve ona oralarda başka “Gazi” olup olmadığını sormuştum. O da Korucu’ya giderken, sağ taraftaki tepelerde, bir gazinin çobanlık yaptığını, ama ağzı olmadığından konuşamayacağını anlatmıştı.

Çanakkale Cephesinde bir hücum sırasında yüzüne çarpan bir şarapnel parçası alt çenesini alıp götürmüş. Nasılsa sağ kalmış. Uzun süre hastanelerde kaldıktan sonra malulen terhis olmuş. Görünüşünden dolayı insanlardan uzak bir yerde çobanlık yapıyordu.

Yolumu o tarafa çevirdim. Kaldığı tepenin eteğinde, arabadan inip, kulübeye doğru yaklaştığımızda etrafımızı çoban köpekleri sardı. Durup bekledik. Tepelerden yaşlı bir adam geldi kulübeye girdi. Ona seslendik.

Hemen çıktı. Ağzını bir bezle sarmıştı. Gerçekten konuşamıyordu. Diğer elinde tuttuğu bir nüfus kâğıdını, sorgulayan, ürkek bakışlarla, bize doğru uzattı. Bizi görevli memur sanmıştı herhalde.

Selam verdik.

Sorduğumuz şeylere başını sallayarak cevap veriyordu.

Ne yiyip içtiğini sorduğumda huni gibi bir şeyler çıkardı. Eliyle çorba gibi bir şeyler yapıp içinden boğazına akıttığını tarif etti.

Biraz sonra, oradan ayrıldık.

Yolda kimse birbiriyle uzun süre konuşamadık.

Düşünün bir kere. Hayatının baharında, daha yirmili yaşlarda vatan savunmasına marşlar söyleyerek cepheye koşacaksın, önünde patlayan bir top mermisi veya bir kılıç darbesi alt çenenin koparacak.

Sadece çeneni değil, seni bütün gençliğinden koparacak.

Bütün gençliğin çalınacak.

Bir daha hiç konuşamayacaksın.

Bir yemeği çiğneyemeyeceksin.

O yaşlarda, aynaların karşısından ayrılamayan bir genç olması gerekirken, bir daha hiç aynalara bakamayacaksın…

Gencecik bir delikanlı bir daha evlenemeyecek artık..

Bir sevgilisi olamayacak..

Bir karısı, yavuklusu, nişanlısı olamayacak.

Bir kızı öpemeyecek.

Türkü söyleyemeyecek..

El ele tutuşamayacak..

Gözlerine bakamayacak..

Yanına gelenler, senden korkmasınlar diye, yüzüne mendil takacak..

Gözyaşlarımı saklayarak oradan ayrıldım.

Gazi Çoban Dayı, kim bilir ne zaman, bu dünyadan ayrılıp, kendinden utanmayacağı başka bir yerlere gitti.

“Gel..!” dediler, gitti.

(AYDIN AYHAN HUCA’DAN ALINMIŞTIR)