İnsan bedene ve akıla ne denli muhtaç ise, iç dünyası ve huzuru için vicdana da o denli muhtaçtır. Vicdan kendi kendimizi sorgulayabilme ve gerektiğinde kendimize direnme, tanıklık edip, ceza verebilme üstünlüğüdür…

Zira İnsan, egosunun ve dizginlenemeyen isteklerinin ve duygularının arasında zaman zaman seçimler yapmak durumunda kalır…

Bazen de egosunu ve duygularını kayırmak gibi bir alışkanlık içinde olabilir..

İşte Vicdan, insanın isteklerini, duygularını , egosunu doğru yönlendirmede insani olarak rehberlik görevi ifa eder..

Zira Vicdan, kendisine karşı dürüst olan insanın tek efendisidir, İnsani bilinç, hoşgörü ve tüm sevgi duygularının kaynağıdır. İnsanın; içinde tatlı tatlı duyumsadığı bir ilahi fısıldayıştır..

Ve yine Vicdan, en mükemmel adalet, kötü bir işin en gizli şahididir..Biz onu öldürmedikçe vicdanımız yanılmaz bir yargıçtır..

Vicdan rahatsızlığı, suçun işlendiği anda başlar ve devamlı insanı huzursuz eder.

Efendimiz (s.a) vicdanın kötülük ve günahlardan rahatsız olacağını şöyle beyan etmiştir:

“İyilik, insanın vicdanının huzur bulduğu ve yapılmasını onayladığı şeydir. Günah ise insanın vicdanını tırmalayan, rahatsız ve huzursuz eden şeydir” buyurmuştur..(Ahmed ibni Hanbel)

Buna vicdan mahkemesi diyoruz..Bu konuyu, Çorum yöresine ait “Vicdan Mahkemesi Şahit İstemez” türküsünün sözleri ne güzel ifade ediyor:

Vicdan mahkemesi şahit istemez

Ne sorarsan kendi vicdanından sor

İnsanlığa hiçbir zulüm göstermez

Onu yakandaki organından sor

Vicdan çok önemli İnsani bir haslettir. İnsan fıtratı bozulunca, makineleşir ve kendine yabancılaşarak vicdanını zaman içinde kaybeder..

-Bugün Haz ve hızın arttığı, bedenin ruhun önüne geçtiği bir dönemdeyiz. Bu, insanın manevi anlamda ölmesidir, vicdanının dumura uğramasıdır. Bedeni hızlandırıp ruhu geride bırakırsanız vicdan da ruh da ölür…

–Abdurrahim Karakoç’un şiiriyle konuyu sonlandıralım:

“İmansızda vicdan olmaz çocuğum

Kırk cesette bir can olmaz çocuğum

Tay büyür at olur, ona sözüm yok

İt büyüyüp insan olmaz çocuğum…”

Celal SÜRGEÇ