Beklemek Üzerine

(Göktuğ ŞEREMETLİ)

Halk arasında 93 Muharebesi denilen 1877-1878 Osmanlı- Rus Savaşı sonunda Rumeli’den Anadolu’ya çok büyük acılarla göçler yaşandı. Tırnova’dan Balıkesir’e gelen bir muhacir kafilesi Yaylabayır Köyüne yerleştirildi.

1.Dünya Savaşı yıllarında Seferberlikte Yaylabayır Köyünden iki kardeş ve büyük kardeş Ali’nin dokuz çocuğunun en büyüğü oğlu Ahmet de askere alındılar, Çanakkale’ye gönderildiler. Ahmet’in de bir oğlu vardı. Baba ve oğlu Demirkapı köyünden evlendikleri için giderlerken eşlerini ve çocuklarını Demirkapı’daki akrabalarının yanına bırakarak gittiler.

Kardeşlerden küçüğünden bir daha hiç haber alınamadı.

Ama baba ve oğul, ikisi de Çanakkale’de şehit düştüler. Oğul Ali’nin şehadet künyesi geldi. Ama baba Ahmet için “harp kaybı” denildi.

Devlet şehit ailelerine az da olsa yardım ediyordu.

“Yardım alırsak, ama sonra gelirlerse, eşlerimizin yüzüne nasıl bakarız.” diye yardım almaktan utandıkları için hiçbir yardım teklifini kabul etmediler.

Hep kendi emekleriyle yaşadılar, kendi yağlarıyla kavruldular, çocuklarını büyüttüler.

Hep beklediler.

Anne ve gelin bir ömür boyu eşlerini beklediler.

Her gün, her gece, her gürültüde umutlanarak beklediler. “Şehit oldu” künyesi gelip de, yıllar sonra çıkıp gelenler duyulduğu için beklediler.

Seferberlik ve işgal yıllarında büyük korkular yaşayarak beklediler.

O memleketin zor yıllarında asker kaçakları eşkıyaların baskınlarından saklanıp korunabilmek için evin avlusundaki odun yığınları altında sadece kendilerinin bildiği bir yerde yıllarca geceleri korku içinde gizlenerek, titreye titreye evlerinin direklerini, eşlerini beklediler.

Ve ömürleri tükenip sıra onlara geldiğinde sessizce,

belki de sevinerek,

belkide kavuşacağız diye büyük bir mutluluk içinde,

gülümseyerek eşlerinin yanına gittiler.

Aydın Ayhan