Cehalete, abuk sabuk sözlere, hele hele Atatürk’ün ve ordunun mazisi hakkında ileri geri konuşulmasına hiç tahammül göstermezdi…

Bir rivayete göre de: ‘adlî muafiyet’ sahibiydi!”
Diye anlatırdı…

Nasıl yani?.. Deyince de…
“Bir adam öldürme hakkı varmış.”
Diye devam ederdi…

Doğru mu yanlış mı bilmem, ama mantıklı bir hikâyeydi.

“Ölümlerle eğlenen tunç yürekli Türkler” boşu boşuna tetik düşürmezdi!..

***

Ben bu yüzden bizim genç yaşta gönüllü olarak memleketi omuzlamış Taş Medreseli abilerimizin idareyle ilgili sitemine, fevriyetine, tahammülsüzlüğüne karşı herkesten biraz daha saygılıyım.

Kavga devri Ülkücülüğü ve Taş Medrese talebeliği, bu çağın dijital platform eğlencelerine benzemezdi!..

Yaşananlar, hakiki olaylardır; ortaya konulan sermaye, IP numarası değil, kanıyla, canıyla “hayat”tı.

Huzuru, rahatı, işi aşı ve kariyeri bir dava uğruna elinin tersiyle itmiş; gençliğini, enerjisini ve şahsi geleceğini kutsal bildiği değerler uğruna ertelerken tüketmiş abilerimiz, benim sinir sistemimin her türlü taarruzundan muaftır.

Naçiz hükmümden azâdedir.

Dava uğruna çile çekmiş her Ülkücünün, her Taş Medreselinin başımın üstünde yeri vardır.

Bunu özellikle her türlü arızaya “elinde tel fırçayla” koşan gençler için yazıyorum.

İstismara varmamış, insaf ölçülerini aşmamış, şehitler emaneti teşkilatımızı yaralamamış her türlü sitem ve serzeniş bizim başımızın tacıdır.

Dertleri derdimiz, acıları acımızdır!..

Saygıyla..